160.

Pracuję z jedną kobietą, którą uwielbiam za całe jej jestestwo - za to, że ma zdecydowanie męski mózg (jak ja) i dzięki temu jesteśmy ze sobą kompatybilne.
U niej nie ma obgadywania za plecami, tylko walenie prawdą między oczy, jak ją ktoś wkurwi to ma prosto i rzeczowo wyłożone z czym i czemu dał dupy, podobnie jak ja uważa że praca nie zając i przy okazji zakupów firmowych można, a nawet należy wyskoczyć na kawę i zakupy ciuchowo-bieliźniane, uważa też że nie ma rzeczy niemożliwych wystarczy tylko chcieć i możemy zrobić nawet rzeczy niemożliwe tylko będzie z tym trochę jebania. Pracujemy ze sobą od 3 lat i ani razu na siebie nie fukałyśmy, nie było widowiskowego foszka, czy darcia ryja. Wiem, że mogę jej powiedzieć wszystko i nie poleci z tym do nikogo mnie podpierdolić.
Pamiętam jak rok temu powiedziała mi lekko w szoku, że jest w ciąży, chwilę później się śmiałyśmy, że wychowamy jak swoje ;) Byłyśmy wtedy w okresie, gdzie można mieć już spokojnie dziecko, ale nie żeby jakoś świadomie się na nie zdecydować, bo zawsze była jakaś przeszkoda - a to studia, a to górnolotnie mówiąc kariera - no i zdarzyło się Gosi. Pamiętam też jak już urodziła i płakałam gratulując jej. Nie, nie płakałam z zazdrości, a z jej szczęścia - bo tak już mam, kiedy ktoś kogo lubię jest szczęśliwy okropnie mnie to wzrusza. Pamiętam jak kilka dni później dzwoniła powiedzieć mi, że mała ma chore serce i wtedy obie ryczałyśmy nad niesprawiedliwością tego świata. Nie mogłyśmy mówić, bo obu nam stała gula w gardle, to chociaż wspólnie sobie powyłyśmy do słuchawki łącząc się w bólu. Po 3 miesiącach okazało się, że serducho udało się wyleczyć farmakologicznie i naszedł najwyższy czas, żeby poznać małą z ciocią :)
Powiem szczerze, że tak właśnie sobie wyobrażam spotkanie z przyjaciółką, która ma dziecko. Wiadomo mała jest centrum wszechświata, ale można znaleźć czas i spotkać się w trójkę, pogadać o dziecku, o pracy, o życiu, jak dawniej, z tą małą różnicą, że do rozmów o zawirowaniach życiowych wkradły się cichaczem nawiązania do zupek, kupek, ząbkowania.
Zjadłyśmy razem obiad, pospacerowałyśmy, poszłyśmy się przywitać z Gosi mężem, który w tym czasie piwkował z kolegami z pracy w innym miejscu centrum, pośmiałyśmy się, poobgadywałyśmy współpracowników ;)
Trochę dziwne, ale fajnie widzieć ją taką szczęśliwą i spełnioną :)
A mini centrum wszechświata jest absolutnie słodkie, kawa i mleko przełamały pierwsze lody między nami, pogaworzyłyśmy sobie, połaskotałyśmy się, powytykałyśmy ozór, pochichrałyśmy się do siebie :)
Było jak dawniej, tylko w trójkę :)