12.

Wyjątkowo wychodziliśmy dziś później z pracy, bo do kogoś dzwonił inwestor i truł dupę, ja latałam dalej za policyjnymi protokołami, Perez zagapił się i przesiedział porę wyjścia, vice czekała na mnie... i tak dalej w ten właśnie deseń. Wyszliśmy na plac zwany parkingiem w celu oddalenia się do aut, które dowiozą nasze zwłoki do domu i wtedy pojawił się dym. Zza naszych DREWNIANYCH budynków.

- chyba się pali! - krzyknęłam biegnąc za budynki

Perez po chwili już wybierał numer straży pożarnej, dziewczyny patrzyły na wiatr, który zawiewał w stronę budynków korporacji. To były sekundy, po chwili już zza budynków było widać kilkumetrowe płomienie.  

Nasi pracownicy zaczęli gonić grupę gówniarzy, 5 szczyli uciekało wprost na mnie, jeden po drugim wdrapywali się na skarpę i znikali. Ostatni miał pecha, ze skarpy ściągnęłam go ja pytając grzecznie:

- co wyście kurwa najlepszego zrobili?!

Chłopak oczywiście nic nie zrobił, tylko przypadkiem przechodził koło tego co się spaliło, oczywiście nie pamietał ani jak się nazywa, ani z kim był. Jako że moja cierpliwość w ostatnich dniach jest na poziomie zerowym zaczęłam regularną zjebkę pt. konsekwencje i nieprzyjemności wynikające ze znajdowania się o niewłaściwym czasie w niewłaściwym miejscu, a także uświadomienie szczylowi kwoty strat jakie poniesie przez swój żarcik.

Po chwili był już standard: straż pożarna, miejska, policja, zeznania, protokoły.

Chłopak okazał się 15-letnim dzieciakiem. To miał być taki fun, tylko że się nie spodziewali, że akurat będziemy wychodzić w tej chwili, kiedy oni polewając benzyną krzaki i drzewa będą je podpalać...

Mi już poważnie starczy wrażeń na najbliższy rok, a nawet kilka lat.